INNERLIJKE GENEZING 

 

I. Waarom spreken over innerlijke genezing?

Als ik vandaag over innerlijke genezing wil spreken betekent dit dat ik dit onderwerp heel belangrijk vind. Waarom?

Gedurende de vele jaren  waarin wij retraites geven en mensen begeleiden, stellen wij   vast dat retraitanten op een bepaald ogenblik ergens “vast zitten”. 
Ze zijn van goede wil,.. en toch blijven ze geblokkeerd. Ze zitten niet goed in hun vel. 
Ze vechten met buitensporige gedragingen. Dit zijn gedragingen die overdreven zijn. Sint Ignatius spreekt van ongeordende neigingen. Freud noemt ze psychoneurotische aandoeningen. Het zijn gedragingen die ons zelf en anderen irriteren.

Voorbeelden van dergelijke gedisproportioneerde  gedragingen  zijn er genoeg: woede-uitbarstingen, allergieën, claustrofobie, alcoholisme, drugsgebruik, roken, geen ruzies kunnen verdragen, neiging tot kwaadspreken, ongemak in groep, smetvrees, boulimie, anorexie, psychosomatische ziekten, bemoederen, jaloersheid, kleptomanie, koopziekte, niet kunnen wachten, geen geluid verdragen, te laat komen, te vroeg komen, zelfmoordneigingen, perfectionisme, alles opsparen, zich niet kunnen ontspannen, babbelziekte, enz..
Wanneer men dergelijke gedragingen in zich zelf herkent en erkent, wat al een hele genade is, weet men dat er een verwonding onder zit uit het verleden. Die gedragingen openbaren ons een onderliggende kwetsuur. Zij zijn voor wie getraind is, detectors van een dieper liggende oorzaak. Hier moet ik niet beginnen met een gedragstherapie om mijn gedrag te veranderen, maar moet ik naar de wortel gaan. Enkel de genezing van de oorzaak, zal hier verandering in brengen. Dat is de kern van de innerlijke genezing.

Vóór dat ik dit onderwerp verder uitdiep wil ik het illustreren met een klein voorbeeld.

Een persoon zat volledig vast in claustrofobie. Hij durfde geen lift nemen of alleen blijven in een kleine ruimte. Toen er over hem gebeden werd, bleek dat zijn geboorte heel moeilijk verlopen was  en lang duurde… Op het ogenblik van zijn geboorte heeft hij een panische angst opgelopen  in de opening van de baarmoeder waarin hij zich voelde verstikken. Nadat we over dit gebeuren gebeden hadden en aan God gevraagd om genezend in dit ogenblik van zijn leven te komen, werd hij totaal bevrijd van zijn claustrofobie!

Innerlijke genezing is dus bidden over ons verleden opdat God bepaalde kwetsuren aan het licht zou brengen om er de negatieve of zondige gevolgen van te genezen.

 

II. Wat zijn kwetsuren?

Omdat we in een zondige, onvolmaakte wereld geboren werden, zijn wij allen gekwetst geworden in ons verleden, zelfs reeds in de moederschoot. Ook al hebben onze ouders alles gedaan om ons liefde en tederheid te geven, toch zijn er zoveel onverwachte gebeurtenissen die onze ontwikkeling schadelijk hebben  kunnen beïnvloeden.

Bijvoorbeeld: Een moeder die zwanger is wordt aangevallen … welke angst zal dan de foetus niet in zich opnemen. Het kind  riskeert er een blijvende angst of achtervolgingsneurose aan over te houden….

Een kind wordt op 7 maanden geboren en moet twee maanden in de couveuse. Welk gevoel van eenzaamheid en verwerping zal het niet in zich opnemen? Ook later zal die persoon zich telkens verworpen en uitgestoten voelen…

Wat verstaan we dus  onder “kwetsuren” die we ook trauma’s, complexen  of frustraties kunnen noemen? Het zijn negatieve ervaringen die men verdrongen heeft: ervaringen die men als gebrek aan liefde ervaren heeft en die men niet correct beantwoord heeft in het verleden. Ze hebben sporen achter gelaten in de psyche.
De gekwetste mens weet meestal niet welke zijn kwetsuren zijn. Meestal zegt hij in een eerste contact dat er niets verkeerd gebeurd is in zijn verleden, dat zijn ouders perfect waren, dat hij uit een goed gezin komt…
Het is heel vreemd hoe men met een blinde vlek leeft over de oorzaken van gestoord gedrag. Men heeft als kind wellicht de veiligheid van het gezin niet durven in gevaar brengen door er negatief over te oordelen.

Een eerste reactie op die verwondingen is, dat men zich reeds vroeg verdedigd heeft tegen die pijn, door wat men “verdedigingsmechanismen” noemt.

Een kind dat na één jaar reeds een broer of een zusje bij krijgt, en vast stelt dat er geen aandacht meer is voor hem, kan daarop reageren met huilbuien, cholerieke reacties, om toch ook de aandacht te trekken, of,  het kan zich helemaal opsluiten in zijn schelp en voor gans zijn leven een verwerping - en minderwaardigheidsgevoel opbouwen.

Verdedigingsmechanismen zijn dus reacties die men zich eigen gemaakt heeft om de pijn van de kwetsuur te neutraliseren.
Er zijn heel wat van die verdedigingsmechanismen: zich terugtrekken, niets meer verwachten van zijn ouders, zijn gevoelens in de ijskast verbergen, vluchten in fantasieën, in sport, in seks, in studie, in ziekte…zichzelf schuldgevoelens geven, … zichzelf minachten,… een masker opzetten,  zijn ouders idealiseren,  kwaad worden op God, …homoseksuele neigingen aankweken,  masturbatie,  depressief worden, apathisch of fatalistisch…
In deze gedragingen kan zondigheid steken en dit vraagt vaak  bekering.

Een kind dat 9 maanden als meisje verwacht werd, terwijl het een jongen is, kan daarop reageren met een identiteitsprobleem, vooral op seksueel gebied. “Wie ben ik eigenlijk?
De kwetsuur “verwacht zijn als meisje” is geen zonde, maar indien die persoon vanuit dit identiteitsprobleem begint toe te geven aan homoseksuele gedragingen is er wel zonde.

Vorige week nog mocht ik het bewijs zien van een woord van kennis uit een vorige retraite. Het woord had als oorzaak van een groot identiteitsprobleem aangeduid dat de retraitante verwacht was geweest als jongen. Maanden na die retraite vindt ze toevallig tussen haar papieren twee foto’s van haar als kind van 6 jaar. Op één foto stond ze als meisje gekleed met een rokje; op de tweede foto stond ze als jongen gekleed in een soldaten pakje. Ze was verwonderd over die ontdekking. Ze was die foto’s totaal vergeten.

Een ander voorbeeld van zo’n verdrongen kwetsuur, haal ik uit het boek van P. Bots “ Op het kompas van het geweten”
“Een zuster vertelt in de begeleiding, dat ze altijd  zó kwaad wordt wanneer haar overste een onrechtvaardigheid begaat tegenover een medezuster… De begeleider polst naar haar verhouding met haar moeder. Maar de zuster beweert dat haar verhouding naar haar moeder uitstekend was. Ze wordt zelfs kwaad op de begeleider omdat hij durfde veronderstellen, dat de relatie tussen haar en haar moeder niet een relatie van zuivere liefde was.  Deze reactie van kwaadheid bevestigde nochtans het vermoeden van de begeleider, dat er iets scheelde in de relatie met haar moeder …. 
Maar hij gaat verder met andere vragen te stellen. En wanneer de zuster vertelt over de school komt er een veelzeggend detail naar boven. 
Zij vertelt, dat ze op zekere dag heel blij was toen ze zag, dat een onderwijzeres een medeleerling in de zaal sloeg. De begeleider vroeg haar: “Waar dacht je dan aan, dat je je zo blij voelde?” “Wel”, zei de zuster, ik dacht “Dus ben ik niet de enige die geslagen wordt” !...Waarop de begeleider vroeg: “Wie sloeg u dan?”  “Mijn moeder gaf me elke dag een pak slaag”antwoordde de zuster. “En” , vroeg de begeleider, “was daar een reden toe? “ “Neen” antwoordde ze “ Ze sloeg me heel vaak zonder enige reden”.

Nu kon de begeleider de gelijkenis aantonen tussen de twee gevallen: een moeder die haar kind onrechtvaardig straft, en een overste die een zuster straft. Het was duidelijk dat de zuster, als kind haar agressie en haar kwaadheid tegen haar moeder verdrongen had. Die verdrongen agressiviteit projecteerde ze op moederlijke figuren, die in de verte enige gelijkenis hadden met de moederfiguur van de traumatische gebeurtenissen in haar kinderjaren. Dit trauma, deze verdrongen kwetsuur, was de wortel van haar “ongeordende kwaadheid” naar haar overste toe. 
Zo ontdekte de zuster de wortel van haar gedisproportioneerde kwaadheid. Ze kon aan haar moeder vergeving schenken en verder bidden om innerlijke genezing van deze kwetsuur.”

 

III. Wat is projectie

In het aangehaalde voorbeeld was er sprake van projectie van de moeder op de overste.
Wat verstaan we onder “projectie? Komt dat veel voor?

Ja, dit is een veel voorkomend mechanisme dat veel ellende veroorzaakt  tussen echtparen, gemeenschapsleden, werkverhoudingen. Men reageert buiten proportie op een persoon en beseft niet dat men een persoon uit het verleden op deze huidige persoon projecteert. De zuster projecteerde de kwaadheid naar haar moeder, op haar overste.
Zo roepen bepaalde personen die we tegen komen, figuren op uit ons verleden waardoor we bewust of onbewust gekwetst werden.
We stellen ons soms terecht de vraag: “Waarom word ik altijd kwaad als ik die persoon tegen kom, terwijl hij me niets misdaan heeft?” Maar, in die persoon ontmoet ik een andere persoon uit mijn verleden die me wel gekwetst heeft.

Enkele voorbeelden kunnen dit nog duidelijk maken:

Men heeft niet door dat men woedend is op zijn echtgenoot vanwege de verdrongen woede op zijn vader.

Men is niet in staat om grenzen te stellen in hulpverlening, omdat men als kind werd gebruikt voor confidenties van moeder.

Men is overdreven jaloers op iemand die meer aandacht krijgt, omdat er na u een zusje geboren is dat meer aandacht kreeg.

Men is bang van gezagsdragers omdat men een strenge autoritaire vader heeft gehad.

In al die gevallen moet men met een begeleider proberen de dieperliggende oorzaak van het huidig buitensporig gedrag te ontdekken. Dat lost vele conflicten op tussen mensen.

 

IV. Wat noemen we “innerlijke genezing”?

Ik zei reeds dat we bij de  innerlijke genezing  bidden over ons verleden opdat God bepaalde kwetsuren aan het licht zou brengen om er de negatieve of zondige gevolgen van te genezen.

Ook al heeft de Kerk altijd aan innerlijke genezing gedaan, toch is er sinds de opkomst van de charismatische vernieuwing iets nieuws opgedaagd, iets charismatisch, met een nieuwe naam: innerlijke genezing.  Een geschenk van de Heilige Geest aan de Kerk.
Ik denk dat de H. Geest zich aangepast heeft aan de ontdekking van de dieptepsychologie om vanuit God  de diepten van de mens te genezen. Waar een nood wordt ontdekt, springt de Geest bij. Een nieuwe gave voor de Kerk. Jezus heeft beloofd: “de Geest zal u tot de volle waarheid brengen.”

Innerlijke genezing is de genezing van de diepste diepten van de mens; de genezing van de diepere oorzaken van onze huidige psycho-neurotische gedragingen
Hoe gaat Hij daarbij te werk ?

Ik zal hoofdzakelijk spreken vanuit onze ervaring in de gebedsschool, Bron van Levend Water, waarin wij  Ignatiaanse, stille, charismatische retraites geven van 3, 5, 8 en 30 dagen, waar een groot accent ligt op innerlijke genezing. U vindt de data en plaatsen op de website: www.gebedsschool.be

Ik zal ook gebruik maken van de boekjes van Nelly Astelli met wie ik jaren lang heb mogen samenwerken in het retraitewerk.

Het mensbeeld dat we hanteren is dat van Sint Paulus, die de mens indeelt in geest, ziel en lichaam. Daarin verschilt  hij van de moderne menswetenschappen die zich meestal beperken tot ziel en lichaam. Wij  bewegen ons op het niveau van de geest, waar de relatie met de Drieëne God plaatsvindt. Wij geloven dat die relatie tot God ook invloed heeft op de ziel en het lichaam. Was het Jezus niet die door de zondevergeving ook het lichaam van de lamme gezond maakte ?

 

V. Hoe moet men dat nu aanpakken om te genezen?

Bij de innerlijke genezing gaat het niet over gedragstherapie, waardoor men de ongeordende gedragingen onder controle wil krijgen. Innerlijke genezing is de genezing van de oorzaken van onze scheefgegroeide gedragingen.

De mens bestaat volgens Sint Paulus uit geest, psyche en lichaam.
Welnu in de innerlijke genezing gaat men via de geest op de psyche invloed uitoefenen.
In de gebedsschool gebruiken wij hiervoor uitsluitend geestelijke, en geen psychologische middelen.

 

A. Een eerste belangrijke stap is de bewustwording van ons scheefgegroeid gedrag.

Dit scheefgegroeide gedrag, zijn al de gedisproportioneerde gedragingen waarover we in het begin reeds gesproken hebben.

Nelly Astelli had de gewoonte om veel te veel  bloezen mee te nemen op reis en veel te veel van bloes te veranderen.  Een vriendin zei haar: “Maar Nelly, dat is al de derde keer in een paar uren dat je een andere bloes gaat aantrekken.” “Je kleren zijn niet vuil”. Nelly heeft bij zichzelf gezegd dat er bij haar iets verkeerds was. Zij heeft haar bloezen eens geteld: het waren er vijftig.
Zo werd Nelly bewust van een scheefgegroeid gedrag in haar leven.

 

B. Na de bewustwording dat er bij ons iets mis is, moeten we ontdekken van waar dat  gekomen is.

Luisteren we hoe Nelly de oorzaak gevonden heeft.
“Ze is naar huis gegaan om aan Jezus te vragen of Hij haar wilde tonen wat er bij haar mis was. Zij heeft gebeden en heeft een woord van kennis gekregen: “vuile hals”. Waar ging het eigenlijk over ? Zij had altijd een vettige huid gehad. Telkens als ze een propere blouse aantrok, was die na een half uur al niet fris meer. Soms vertrouwde haar moeder de was aan een vrouw toe. Ze zei haar: “Let goed op de blouses van Nelly, want ze maakt ze erg vuil.” Wanneer ze deze vrouw voorbij liep noemde ze haar altijd :“smeerpoes”. Hoe zij ook herhaalde dat ze zich gewassen had, haar  moeder vond altijd dat haar  hals niet proper was.
Als lerares had Nelly veel succes bij de studenten. Die bestormden haar bureau op het einde van de les en zij dacht bij zich zelf: “Ze komen naar mijn hals kijken”.
In gebed werd het haar duidelijk dat haar visueel en auditief geheugen verwond was.
Ze ontdekte de oorzaak, de wortel van haar gedisproportioneerd gedrag.

We kunnen ook de belangrijkste etappes van ons leven overlopen: ontvangenis, moederschoot, geboorte, eerste levensjaren, kindertijd, jeugdjaren en adolescentie.
En aan God het licht vragen over ons verleden. En dan kan  God, door een beeld, een woord van kennis of een inzicht, de kwetsuur naar boven laten komen die rijp is voor genezing. Het is wonderbaar hoe God antwoord geeft op dit gebed.

 

C. Na de ontdekking van waar het gekomen is moeten we de genezing ervan vragen.

Nelly Astelli heeft toen begrepen  dat zij vergeving moest schenken aan de dame die de was deed, aan haar broers en zussen, aan allen die haar omwille van haar hals lastig vielen. Zij heeft nog blouses gekocht, maar het was geen obsessie meer. Zij heeft zich met alles wat haar op dat vlak gewond had, verzoend. Zij heeft drie maanden lang gebeden voor die genezing.

Wij doen niet aan introspectie om de wonden op te zoeken, maar gebruiken alle geestelijke middelen die de Kerk ons aanbiedt.

 

VI. Welke zijn die geestelijke middelen die de Kerk ons aanbiedt om innerlijk te genezen?

 

A. Er is eerst en vooral de genezende werking van de sacramenten

Vooral het sacrament van verzoening en van de eucharistie. Maar ook van de ziekenzalving, de vernieuwing van ons doopsel, vormsel,  huwelijkssacrament en priesterwijding. 
De vraag is wel, hoe men dit alles beleeft. Met een charismatisch geloof of niet ?
Voor vele gelovigen zijn de sacramenten bloedloos geworden. In de gebedsschool ervaren we ze als levenwekkend en genezend.

1.  Het sacrament van de Eucharistie. In elke eucharistie is het dezelfde Jezus die 5000 mensen voedde. Elke eucharistie, elke communie verandert ons en verandert de wereld. De H. Augustinus zei bij de communie: “Word wie je ontvangt”. We ontvangen Jezus, en in elke communie worden we werkelijk meer Jezus, worden we meer Liefde. Is dat niet de bedoeling van de innerlijke genezing: liefde worden, zoals God liefde is! Dan verdwijnen onze zondige negatieve gedragingen doordat God met zijn liefde ons wezen doordringt.
De eucharistie is niet enkel maaltijd, maar ook hernieuwing van het kruisoffer van Christus. Wat wij op de pateen leggen, wordt bij de consecratie omgevormd in het lichaam en bloed van Christus. Onze gekwetste mens geven we af bij de offerande en Christus omvormt hem in een nieuwe mens. De oude mens wordt geconsacreerd.
Heel veel klassieke gebeden uit het missaal na de communie vragen om genezing van lichaam en ziel.

2. Velen herontdekken het biechtsacrament als sterk bevrijdend. Vaak liepen zij met schuldgevoelens die hen ziek maakten.  Jezus neemt die schuldgevoelens weg, zonder de schuld te ontkennen.  Een schuldbewustzijn is gezond maar een schuldgevoel bewaren is ongezond.
Zodra je het kwaad in het licht plaatst, moet Gods vijand het loslaten en wegvluchten, want hij kan het licht niet verdragen.  Dan gebeurt met je zonden hetzelfde als wat er gebeurt met een klomp ijs die je in de zon zet. De klomp smelt weg en verdwijnt alsof hij nooit bestaan heeft.

Iemand getuigde :  “ Ik was een volslagen kettingrookster. Ik genas van die verslaving net op het moment dat ik er niet van af wilde, omdat ik toen voor een recollectie verbleef in een huis met strik rookverbod. Al vond ik dat onzin, ik biechtte toch mijn rebellie. Daar werd ik moeiteloos en wonderlijk genezen van mijn verslaving aan tabak en van mijn primair dwarsliggen.
Ik was ook jarenlang bovendien een stiekeme alcoholiste, die steeds meer ging drinken om veel ellende met mezelf en de vereenzaamde omstandigheden van mijn leven te vergeten. Nu drink ik niet meer en even moeiteloos.”

3. Als christenen kunnen we eveneens beroep doen op de andere sacramenten. Bv op het sacrament van het huwelijk. Hoeveel beproefde en gebroken huwelijken vinden niet in de trouw aan het huwelijkssacrament rust en vrede.

Ik denk  aan Karel en Monique ( fictieve namen!) aan wie een waarzegster aanraadde om te scheiden en wiens huwelijk nu door een volgehouden bekering gered is. Zij vragen nu samen, dagelijks aan de Heer om de genade van hun huwelijkssacrament te vernieuwen.

Ik denk aan Jeanne die twintig jaar geleden na veel mishandeling daar Anton werd verlaten en nu de gelofte heeft afgelegd om aan haar ex-man en het huwelijkssacrament trouw te blijven.

 4. Wij moeten ook de kracht van ons doopsel opnieuw ontdekken. Wij kunnen bijvoorbeeld door de kracht van ons doopsel bevrijdingen ontvangen.

Nelly Astelly vertelt dat zij overdreven uit was op chocolade. Tegen deze verleiding had zij niet de minste weerstand. Toen heeft zij gebeden: “Jezus, door de genade van mijn doopsel maak ik een eind aan heel mijn overdreven afhankelijkheid van chocolade.” Nu is zij niet meer gulzig maar eet chocolade met mate.

Als Nelly een agressieve persoon moest aanspreken bad zij in stilte: “Heer, door de genade van mijn doopsel en door de genade die van mij uw kind maakt, verjaag ik elke rest van opstandigheid en ongeloof, en ik leg dat alles aan de voet van uw kruis opdat U er meester over zoudt zijn.” En haar gebed werd telkens verhoord.

5.De ziekenzalving. Sommige mensen zitten in hun lijden zo vast dat enkel het sacrament van de zieken hen nog een weg naar genezing laat vinden of hen vrede kan schenken.
De ziekenzalving is een bron van genade voor de Kerk, en velen maken er geen gebruik van! Dit sacrament mag niet langer gezien worden als bestemd voor de stervenden, je zou het moeten zien als de zalving van de Heer voor de levenden. Hij komt zijn balsem uitspreiden over alle wonden die wij met moeite kunnen dragen. 

B. Ons gebedsleven. Wat het gebed betreft, ook daar zijn alle gebedsvormen genezend: meditatie van het Woord, eucharistische aanbidding, rozenhoedje, lofprijzing, voorspraakgebed, breviergebed, voorbede, handoplegging.
Het is geen kwestie van genezende gebedsformules, maar van een persoonlijk gebedsleven.

1. Er is  de eucharistische aanbidding, het verlengstuk van de eucharistieviering, waar we de eucharistie en het woord dieper laten doordringen. Wanneer wij 4 uren per dag de eucharistie aanbidden en rustig bij de Heer verwijlen, dan gebeurt aan onze geest wat aan ons lichaam gebeurt wanneer wij zonnen op het strand. Zijn liefde dringt in ons binnen.
Het volgende gebed drukt heel mooi uit wat er in de eucharistie en in de eucharistische aanbidding gebeurt:

“ Allerhoogste, wanneer uw liefde mijn wezen doorstroomt
Zal veel tegenstand verdwijnen…
Ik ben gevangen in mijn angsten, in mijn schuldgevoelens en dadendrang….
Wanneer uw liefde mijn wezen doorstroomt, zal veel tegenstand verdwijnen.
Ik zal vrij zijn, verlost, beschikbaar…
Ik zal opnieuw kunnen luisteren, denken, doen…
Wanneer uw liefde mijn wezen doorstroomt, zal veel tegenstand verdwijnen.
Dan zal ik één worden in stille overgave en diepe vreugde. 

Dit werkt natuurlijk vanuit het geloof  en niet noodzakelijk vanuit het gevoel. Velen werden door dat goddelijk “zonnen” ‘opnieuw geboren uit water en geest.’

Een retraitant schrijft:” Ik zit verlangend uit te kijken naar het volgend weekend om die echte diepe ontmoeting met de Heer te beleven. Zoveel uren als ik toen in ’t weekend bij de Heer heb doorgebracht, had ik nooit kunnen denken. Wat is de Heer toch goed geweest voor mij. Waar ik mij vroeger erg druk of kwaad over maakte laat mij nu heel rustig. ’s Avonds tussen 9 en 10 uur zit ik rustig in de kapel. Dan voel ik de Heer dicht bij mij. Ik probeer dan te luisteren wat Hij mij te zeggen heeft. Dat uur kan ik niet meer missen. Al die angst van vroeger is weg.

Een andere getuigt: “ Wel 40 jaar lang meende ik telkens weer te merken dat God wel anderen lief had, maar mij niet kon beminnen. ’t Ging zelfs zover dat ik de predestinatieleer van Calvijn op mezelf toepaste. Ik heb hem jarenlang om die genade gesmeekt, heb mezelf verstervingen opgelegd – vasten – op de grond  slapen enz… Maar Hij verhoorde mij niet!
Tot opeens een jaar of zes geleden in de aanbidding voor mij die woorden  werkelijkheid werden: “Hij heeft mij lief, zijn vrede woont in mij”. Wat een genade! Ze werkt nog voort. Hij bemint mij zoals ik ben.”

2. Het Woord overwegen.Tijdens de retraite overwegen we 4 keer per dag het Woord Gods. Wij  moeten tegen de stroom in van onze kwetsuren, van onze gevoelens, van de tijdsgeest Gods waarheid in ons opnemen. Wanneer we het Woord van God kauwen en herkauwen, doet het wat het zegt. Als God zegt: “Gij zijt kostbaar in mijn ogen”  “Vrees niet” “Uw zonden zijn u vergeven, en wij laten die woorden in ons hart vallen om ze daar te bewaren, kunnen wij genezen van schuldgevoelens, minderwaardigheid, angst.

3. De lofprijzing moet ook een plaats hebben in ons gebed. De lofprijzing is een zeer veeleisende geestelijke weg. God loven wil zeggen : “Al zijn weldaden erkennen en zijn aanwezigheid zien in alle gebeurtenissen uit onze levensgeschiedenis, de gelukkige en de ongelukkige.  De weg van de lofprijzing is een heel diepe geestelijke weg die de Heer toelaat ons leven te veranderen. Het is duidelijk dat wij God niet loven om onze ongelukken, maar wel, omdat Hij met ons is, zelfs in die ongelukkige gebeurtenis .

 

C. In de charismatische vernieuwing hebben we het geschenk van de charisma’s: charisma van kennis, van profetie, van onderscheiding der geesten, van geloof, van tongentaal en de rust in de Geest. Zij zijn voor buitenstaanders vaak een probleem. Wij gebruiken ze bijna alle wanneer wij om genezing bidden. De Heer verleent charisma’s wanneer en zoals Hij het wil.  Pater Cantalamessa noemt de charisma’s de verrassingen van de Geest. Het zijn de lampjes in de kerstboom.

1. De woorden van kennis,  verwoorden welke verwonding of gedisproportioneerd gedrag de Heer wil aanraken en welke genezing Hij aanbiedt. Denken we maar aan de sterke woorden van kennis van P. Tardif, die duizenden mensen genezen heeft met dat charisma. Dit woord van kennis, is een genezend woord. Het doet wat het zegt. Het is zoals het woord bij de schepping: “God zei, er is licht er het licht ontstond”
Maar dit woord moet wel in geloof aanvaard worden zoals Maria het deed bij de boodschap: “ Mij geschiede naar Uw Woord”.

Ik denk aan een echtpaar. ( In mijn getuigenissen gebruik ik fictieve namen!)  
Carla beschuldigde jaren lang haar man Henk. En door een woord van kennis, zag zij plots in dat zij zelf haar man al jaren vreselijk gekwetst had en hem vergiffenis moest vragen. Zij deed dit ook. En dank zij dit woord van kennis is heel hun relatie veranderd.

Cecile was al aan haar tweede klooster toe. Ook daar werd ze voortdurend bekoord om weg te gaan. Die drang om uit te treden was sterker dan haar zelf. Jarenlang heeft ze daarmee gevochten. Op een dag in een retraite heeft ze plots tijdens het gebed inwendig haar moeder horen zeggen “We moeten hier weg!” Het huis voor het talrijk gezin was veel te klein geworden. Door dit woord van kennis heeft Cecile de oorzaak gevonden van haar vluchten en is nu een stabiele contemplatieve.”

Een gewaarwording kan een woord van kennis vervangen. Nelly vertelt: “Toen ik op een dag bad voor een jongetje van twaalf jaar, werd ik gegrepen door een zeer hevige angst. Deze jongen was zeer bleek, maar ik kende de bron van zijn angst niet. Een tijd later bad ik opnieuw voor deze jongen, en God heeft mij ineens te kennen gegeven dat zijn vader hem alle dagen sloeg.

De Heer kan ons ook aanspreken door middel van een beeld. Nelly vertelt: “Ik denk bijvoorbeeld aan het beeld dat ik kreeg van een man met een kandelaar op het hoofd en een aangestoken kaars. De kaars viel naar beneden, de man raapte ze op en zette ze terug op zijn hoofd.  Het ging hier om een man die zich niet liet leiden door de Heilige Geest en die onophoudelijk gekweld werd. Zijn contacten met God intellectualiseerde hij.

Wie voor een woord van kennis openstaat, moet een hele weg afleggen die zonder twijfel lang zal duren, misschien zelfs verscheidene jaren. Maar deze duur doet niets af aan de waarde van een woord van kennis dat op het juiste moment uitgesproken werd.

Ik kan bijvoorbeeld vertellen, zegt Nelly dat woorden van kennis die voor iemand uitgesproken werden in een Franse charismatische gemeenschap zich pas voltrokken hebben tijdens een Ignatiaanse retraite in België.

Pater Tardif stond voor een zaal van honderden mensen. Hij kreeg een woord van kennis dat er achteraan in de zaal een jongen stond van een bepaald leeftijd, die in zijn linkerzak drie sigaretten had en in zijn rechterzak drugs. Die jongen werd zodanig verrast door dat woord dat hij is gaan biechten en zich bekeerd heeft.

Een ander voorbeeld is dat van Zuster Emmanuel. Zij was in India bij een goeroe haar levensgeschiedenis gaan horen. Het gevolg van die seance was dat zij met de obsessie bleef lopen dat zij ging sterven. Op een dag was ze overtuigd dat zij om vijf uur  uit het leven zou stappen. Ze nam die dag deel aan charismatische gebedsbijeenkomst. Om 4 uur kwam een protestantse vrouw binnen en gaf een woord van kennis dat er zich in de groep iemand bevond die uit het leven wou stappen. Emmanuel was zo verbouwereerd dat God   wist wat er in haar omging dat zij van dat plan afgestapt is. Het was vijf uur, het tijdstipt dat zij een afspraak gemaakt had met de dood. Zij is nu een wereldberoemde zuster in Medjugorje.

2. We moeten er op wijzen dat het charisma van profetie ook zijn plaats heeft in het gebed om innerlijke genezing. De profetie is geen voorspelling van de toekomst maar een bemoediging van de Heer voor mensen die zo ongelukkig zijn, zo verwond zijn.

3. We kunnen ook bidden over het leven in de moederschoot.
Wij moeten weten dat we verwond zijn vanaf onze conceptie. Soms volstaat een ongeluk – of zelfs een doodgewoon voorval – en we gaan de dood kiezen.

Veronderstel dat een vrouw die in verwachting is, alleen thuis is. Plots komt er iemand binnen en bedreigt haar met een dolk.  De vrouw valt flauw en de man maakt zich uit de voeten. Ondertussen heeft het kind in de moederschoot alle angst opgestapeld die zijn moeder heeft doen flauw vallen. Het is er voor altijd door getekend. Want vanwege die schrik gaat het kind in de moederschoot voor de dood kiezen; het gaat kiezen voor de angst, de schrik.

Nelly vertelt: “In Latijns Amerika is het de grootste wens van de ouders die een kind verwachten, dat het een jongen zou zijn. Mijn grootmoeder beval  mijn vader een zoon te verwekken, maar die zoon kwam niet. Mijn moeder heeft heel haar zwangerschap in angst doorgebracht. Tenslotte ben ik gekomen, maar ik wilde niet geboren worden, want ik was een meisje. Ik had een keuze voor de dood gemaakt. Ik voelde me verworpen.”

In zijn goedheid komt de Heer onze geschiedenis in de moederschoot verduidelijken, en ons de oorsprong tonen van wonden die ons getroffen hebben tot in het diepste van ons wezen. Zo wil hij onze afwijkende gedragingen genezen voor ons welzijn en tot zijn glorie.

Ik zou nog enkele dingen willen aanhalen uit een tweede boekje van Nelly Astelli: ‘De vrucht van uw schoot’ uitgegeven bij “ Les éditions St. Paul’.
“Dit gebed over de kwetsuren in de moederschoot is het mooiste gedeelte van mijn bediening, zegt ze. Ik heb daardoor al zoveel genezingen zien gebeuren.”
Het is door het licht van de Heer, dat we hebben kunnen ontdekken hoezeer een mens reeds  pijnlijke situaties kan beleven vanaf zijn ontvangenis tot aan de geboorte en ook in de kinderjaren.”

Wat Nelly met haar bediening beoogt, is vooral van geestelijke aard, zij speelt niet de genezer! Zij blijft altijd zeggen dat God zijn volk wil genezen, dat de ergste ziekte erin  bestaat niet te weten dat Hij ons liefheeft…dat de zware ziekte van onze tijd erin bestaat afgesneden te zijn van God.

We weten hoezeer het kind alles waarneemt in de moederschoot. Het denkt, het is in staat om te kiezen voor het leven of voor de dood.
In de Universiteit van Harvard in Amerika heeft Dokter Van de Carr een prenatale dienst opgericht. Hij is daarmee begonnen toen een van zijn patiënten hem vertelde dat zij en haar man reeds met hun kindje speelden lang voor de geboorte. Deze ouders tikten zachtjes op bepaalde plaatsen van de buik en het kind gaf van binnen uit respons op die tikjes.
Tegenwoordig komen er op die afdeling van Harvard al vele zwangere ouders met hun kind in wording! Ze hebben bijvoorbeeld al kunnen aantonen dat deze kinderen blijk geven van een sterke intellectuele ontwikkeling, ze reageren beter, ze zijn minder agressief, ze zijn alerter en socialer ingesteld.
Als deze menselijke experimenten al zo heilvol blijken, wat mogen we dan wel niet verwachten als we voor een kind gaan bidden vanaf het moment van zijn ontvangenis ?

We kunnen zeggen dat er al vele charismatische baby’s zijn die op verbazingwekkende manier ontwikkelen. Bovendien zijn ze uitstekend gezond en opmerkelijk verstandig.

De hartslag van de moeder is als een fontein van leven voor het kind. Het maakt alle verlangens van de moeder tot de zijne, al haar  gedachten, maar het assimileert ook al wat in haar is aan verwerping, bezitterigheid, angst, vrees  enz.
Al deze invloeden laten hun sporen na op de christelijke vrijheid waarover we beschikken vanaf de eerste ogenblikken van ons bestaan in de moederschoot.
De keuzes die we maken zijn heel reëel, zelfs al is ons bewustzijn op dat moment nog in een zeer primair stadium.
We leggen hier ter verduidelijking het getuigenis voor van E.

De moeder van E. gebruikte een betrouwbaar anticoncepiemiddel. Nochtans kwam de bevruchting toch tot stand en E. en haar geboorte werd dan ook beschouwd als een ‘ongeluk’, een soort donderslag bij heldere hemel, die al de vooruitzichten van haar ouders hopeloos in de war stuurde.
E. begon te groeien in de moederschoot als een ongewenst kind, ze werd alleen getolereerd. Haar moeder voelde zichzelf slachtoffer, ze onderging de geboorte van dit kind als een soort vervloeking.  Ze had op dat ogenblik al twee kinderen van zeven en vijf jaar oud. Zij en haar man wilden er geen meer.
Hoe reageert dan zo’n klein wezentje in de moederschoot? Hij gebruikt geweld: hij wordt verworpen, hij zal dus op zijn beurt ook verwerpen. Eerst zal hij weigeren geboren te worden, want hij voelt zich bedreigd. Hij zal bijvoorbeeld geboren worden met de navelstreng om de hals. Alleen de behendigheid van de gynaecoloog zullen hem dan kunnen redden. Na de geboorte zal zo’n kind zijn omgeving niet gemakkelijk maken.
Onmiddellijk na de geboorte weigert E. de borst: onmiskenbaar teken dat het kind zich verworpen voelt.

Dit is een typisch voorbeeld van wat we “de verwonding van het niet-zijn “ noemen. Dit kind is niet alleen verworpen, en het weigert niet alleen het voedsel om te blijven leven, maar het geeft ook blijk van zijn weigering om te leven.
Mensen die lijden aan deze verwonding hebben eerst en vooral een probleem tegenover God. Het is tegen Hem dat ze vechten. Ze vragen hem onophoudelijk: “Waarom hebt ge mij geschapen ?” Ik heb u toch niet gevraagd te mogen leven.” Heel hun leven zoeken ze een reden om te leven, ze hebben op zich geen identiteit, ze voelen zich nergens thuis: ze zijn vaak agressief en verwerpen alles en iedereen uit schrik opnieuw verworpen te worden. In elke kwetsuur van in de moederschoot is het onze christelijke vrijheid die op het spel staat.

 

D. De vergeving is de ruggengraat van de innerlijke genezing

Zeer vaak ligt er een probleem van vergeving aan de grond van  een kwetsuur. De vergeving is geen zaak van gevoelens. Maar hangt af van de wil.

Paul -  ( ik gebruik weer fictieve namen )  -werd 26 jaar geleden als zesjarige door zijn vader verlaten en had hem nooit meer terug gezien. Toen hij onlangs naar de gebedsschool kwam barstte hij tijdens een aanbidding in tranen uit en wist, door ingeving, dat hij zijn vader moest vergeven. Met Kerstmis heeft hij zijn vader uitgenodigd en terug gezien.

Cecile was als kind door haar vader diep gekwetst. Zij kon het hem niet vergeven, ook al was ze tien keer naar Lourdes geweest om het aan Maria te vragen. Tijdens een dertigdaagse retraite vocht zij twee weken lang tegen de vergiffenis. In de derde week is zij door de overweging van Jezus’ lijden en blik door de knieën gegaan en heeft zij haar overleden vader vergeven. Groot is haar vreugde.”

Jan had alle opgelopen verwondingen aan zijn overleden vader vergeven en dacht dat hij ermee in het reine was. op een nacht droomt hij dat hij zijn vader vreselijk aftroeft. Hij is bij het ontwaken zeer geschrokken over zoveel agressiviteit, die de Heer hem openbaarde. Hij heeft aan zijn overleden vader vergiffenis gevraagd. Nu is hij een verjongde negentigjariger.

Nelly Astelli vertelt: “Iemand vroeg me waarom ik niet gehuwd was. Ik antwoordde dat ik mij zo goed voelde. Meer dan vijftien mensen hebben die vraag gesteld. Heel onverwachts vroeg mijn geestelijke leider mij: “Nelly, ik vraag mij altijd af waarom een vrouw als jij niet trouwt. Dit was de genadeslag ! Er moest iets verkeerd in mij zijn. In die gemoedstemming ben ik naar de retraite gegaan. Tijdens het bidden om genezing zag ik in dat ik weigerde te trouwen omdat mijn vader mijn moeder ontrouw geweest was. Ik had vanaf mijn kindertijd erg geleden onder deze ontrouw. Onbewust zei ik in mijn hart: “Ik zal nooit trouwen, ik wil nooit bedrogen en verraden worden zoals mijn moeder.”
Ik heb mijn vader toen vergiffenis geschonken. 
Erg verwonderd was ik toen ik terug thuis kwam en mijn vader terug zag: ik kon hem wel in stukken snijden ! Toen heb ik het woord van Jezus begrepen: “niet tot zevenmaal, maar tot zeventigmaal zeven maal moet je vergeven.”
Toen heb ik begrepen dat ik elke dag moest bidden om vergiffenis aan mijn vader tot mij die genade geschonken wordt. Naargelang ik bad veranderden mijn gevoelens tegenover hem. Gedurende het hele jaar dat ik bad om vergeving, werkte de Heer tegelijkertijd in het hart van mijn vader.  Hij woonde op twee uur afstand van ons. Hij voelde zich gedwongen ons te komen opzoeken. Hij kwam aan en omhelsde mij en hij zei dat hij heel veel van mij hield. Ik wist dat het de verzoening was die ik gevraagd had, die nu in hem werkte.”

God is liefde en zolang wij geen liefde zijn,  blijven we gekwetst. Want we beantwoorden dan niet aan wie we vanuit de schepping zijn: geschapen naar Gods beeld en gelijkenis.
De vergeving is de ruggengraat van de innerlijke genezing en kan naar drie richtingen uitgaan:          - de vergeving aan de persoon die ons kwetste, 
- de vergeving aan onszelf, omdat we negatief of zondig reageerden op een                                  verwonding..
- de vergeving aan God die die bepaalde situatie toeliet in ons leven.

 

E. Ook de begeleiding is nodig om gesteund te worden op die genezingsweg.
Kunnen uitspreken wat jaren lang verdrongen is geweest geeft  op zich al een heel stuk genezing.
Soms kan ik maar niet inzien wat er in mijn leven gebeurt. Alles is duister en onduidelijk. Om klaar te zien moet iemand anders me helpen onderscheiden wat er in mij omgaat. Het is onmogelijk een genezingsweg alleen te gaan, zonder er met iemand anders over te spreken. Hoe vaak komt het niet voor dat ik, alleen door een beproeving aan iemand toe te vertrouwen, ook werkelijk het licht ga vinden.

 

VII. De genezende kracht van de geestelijke middelen.

Ik zou nog even willen terug komen op de genezende kracht van de geestelijke middelen. Zijn die sterker dan de louter psychologische hulp?
Het is een delicate vraag omdat ik de psychologen niet wil kwetsen door mijn antwoord.
Het is evident dat de psychologie haar volwaardige plaats heeft in het spectrum van de genezing van zielewonden.
Een psychologische hulp kan in sommige gevallen noodzakelijk zijn.
Maar het is niet onze weg. Wij kiezen uitdrukkelijk voor de rechtstreekse weg van God
Bij de psycholoog  krijgt de patiënt  inzicht in de kwetsuur, maar komt  niet altijd tot genezing ervan. Onze kwetsuren uit het verleden zijn meestal veroorzaakt,  door een gemis aan liefde.
Een psycholoog kan die gemiste liefde niet vervangen.
Wie beter dan God kan dat gemis aanvullen ?

In  de  Pinkstersequentie bidden we toch: “Kom O Geest des Heren kom… Kom o vrede in de strijd, lafenis voor ’t hart dat lijdt, rust die alle onrust stilt, overstroom ons dor domein, heel de ziel die is gewond, maak weer zacht wat is verstard, koester het verkilde hart, leid wie zelf de weg niet vond…”

De geestelijke middelen geven ons die liefde van God wel.

Kardinaal Danneels vertelt de volgende parabel. Een patiënt voelt zich  na zijn psychologische hulp als een vogel die door een open venster vrij gelaten wordt, maar terecht komt in een donkere nacht .
Terwijl de gelovige,  biddende mens niet in de leegte, noch in de donkere nacht losgelaten wordt, maar in het liefdevolle hart en de open armen van God.  Daar wordt  niet enkel inzicht gegeven, maar ontvangt men ook Zijn genezende liefde.

 

VIII. Kubler Ross en de innerlijke genezing

Zoals Kubler Ross de vijf stappen in een stervensbegeleiding onderscheidt kan men die ook grosso modo terugvinden in een proces van innerlijke genezing.

* Eerst komt de weigering. Men weigert te erkennen dat men gekwetst is.
* Vervolgens komt de woede: het zijn de anderen die ons gekwetst hebben.
* De derde stap is het marchanderen, voorwaarden stellen. Men wil vergeven maar op bepaalde voorwaarden.
* De vierde stap is de depressie. Het is onze fout dat wij zo beschadigd zijn door onze kwetsuren.
* Ten slotte de vijfde stap: de aanvaarding. Men ontdekt dat de kwetsuren die ons zoveel pijn hebben gedaan, ook positieve gevolgen hebben.

 

IX. Enkele belangrijke aandachtspunten bij de innerlijke genezing.

A. Innerlijke genezing vraagt tijd.

Nelly Astelli raadde aan om 5 jaar na elkaar een achtdaagse genezingsretraite te volgen. Sommige kwetsuren vragen 10, 20 jaar en meer om te genezen. En vele kwetsuren zullen pas in de hemel genezen zijn. Dat ligt niet aan Gods onmacht maar aan onze weerstand en traagheid van bekering.

Iemand getuigt: “De eerste weken en maanden na mijn geestelijk inzicht heb ik gedacht: nu ben ik er, maar slechts langzaam aan ben ik gaan beseffen: “nu begin ik pas”. Hoeveel dingen heeft de H. Geest mij sindsdien al niet geopenbaard. Alsof het nu in turbo-snelheid gaat. Nu probeer ik ook om mij er niet tegen te verzetten en ook de pijn toe te laten en te aanvaarden wat het met zich mee brengt.”

B. Innerlijke genezing vraagt bekering.

Genezing is geen magie, geen automatisme, maar houdt ook bekering in. Er is niet enkel de kwetsuur uit het verleden die moet genezen worden, maar ook het zondig verdedigingsmechanisme dat nu nog in ons zit moet tot bekering komen. En precies die bekering is een taaie brok die tijd vraagt. God neemt de kwetsuur niet als bij toverslag weg. Soms wel. Maar meestal verandert Hij met onze medewerking onze gevoelens en houdingen tegenover die kwetsuren.
Wij worden uitgenodigd om de geestelijke strijd aan te binden, de oude mens af te leggen en ons te bekleden met de nieuwe mens.

“Toen ik de grote genezing van mijn leven kreeg, zegt Nellie Astelli, ben ik begonnen te beven. Ik vroeg mij af wat de Heer  wel van mij wilde. Ik vreesde dat Hij mij op een toon die geen tegenspraak duldt tot het kloosterleven zou roepen. Ik heb de Heer gevraagd me zijn wil te tonen, en Hij heeft mij duidelijk gezegd dat ik niets hoefde te doen. Wat Hij van mij wilde ? Dat ik mij liet liefhebben.
Wij willen vaak niet genezen omdat wij ons goed voelen in ons Egypte. “ Genees mij en laat mij verder gerust !”  Dat is de reactie van veel christenen. Indien ik genezen word en geen volgeling wil zijn van Jezus, dan zal ik opnieuw ziek worden. “

C. Innerlijke genezing kan pijn doen.

De oude mens afleggen kan pijn doen. Nelly Astelli schrijft: Ik herinner mij iemand aan wie ik gevraagd had of ze bij een gebedsgroep was. “Neen, antwoordde ze, want vanaf het ogenblik dat ik deelnam aan het gebed, ben ik begonnen te lijden!.”
Lijden, wat is dat ?  Laten we goed onthouden dat we niet allen geroepen zijn om te lijden, maar wel om verlost te worden van ons verkeerd lijden,  van het lijden  de slechte moordenaar.  Zodra wij erkennen dat ons lijden het verkeerde lijden is, en wij vertrouwen het aan Jezus toe dan wordt dit lijden een bron van rijkdom.

D. Enkel Jezus geneest. 

Een hinderpaal op de weg van innerlijke genezing is te denken dat wij de genezing brengen. Maar enkel Jezus geneest.

Wanneer ik de vraag stel: “Bid u ?” luidt het antwoord, “soms”:
-“Enkele weesgegroetjes als ik niet te moe ben…”
-“Wat betekent dan voor u innerlijke genezing ?”
-“Wel…Iemand raakt mij aan en mijn ziekte is weg !”
Alsof de innerlijke genezing een magische daad is !
Enkel door een trouw, volhardend gebedsleven geven we de Heer de kans om met Zijn genezende liefde in ons leven te komen.

E. Opletten voor een foute diagnose!

Een andere hinderpaal is een foute diagnose maken. Wij zien de symptomen  maar niet de oorzaken. Daarom  moeten we er steeds attent op zijn om telkens het verschil te maken tussen de aanleiding en de oorzaak van een actueel probleem.
De aanleiding ligt een huidige situatie die ik beleef. De oorzaak ervan ligt in een kwetsuur in mijn verleden.
De zuster waarover in het boek van P. Bots gesproken wordt, had een probleem met haar overste ( aanleiding) maar de oorzaak van dit probleem, ligt in het feit dat ze als kind door haar moeder geslagen werd.

 

X. Besluit:

Samenvattend kan ik dus zeggen dat wij allemaal gekwetste mensen zijn, maar de meeste van onze kwetsuren kennen we niet omdat we ze verdrongen hebben. We hebben er een deksel op gezet, maar ze blijven ons leven en ons gedrag beïnvloeden.
De innerlijke genezing bestaat erin om ons verleden in Gods licht te plaatsen. Hij toont waar we gekwetst werden en waar we genezing nodig hebben. Ik wil God danken voor het charisma van innerlijke genezing dat hij aan zijn Kerk schenkt en waardoor  het geloof iets ervaarbaars wordt dat in het leven ingrijpt. De innerlijke genezing maakt van ons vrije, verloste mensen.

Nelly zegt het zo:  “Voor mij is de vrucht van de innerlijke genezing, dat zij ons kinderen van God doet worden. Een kind van God is een vrij mens. Dankzij de innerlijke genezing, zullen we ertoe komen voor niets meer bevreesd te zijn, ons goed te voelen, onszelf te zijn, omdat we de levende Christus zullen ontdekt hebben, een levende Christus die van ons houdt en die niet ophoudt ons lief te hebben.”